මා වැවූ පොල් ගස
කපන්නට හෙට දින...
අසීමිත දුකක් ඇත
අවංකව හදවතට..
වෙහෙසයි සිරුරට..
වෙවුලනවා අත් දෙක...
බලන් ඉන්නට
නොහැකි වෙයි මට
ඇදවැටෙන විට පොලවට..
කඳුළු කැට රූටාවී..
මමත් බිමටම වැටේවි..
මම දන්නවා හොඳටම..
කැපු විට පොල්ගස..
නැවත පන දිය
නොහැකි බව මට..
මන්ද ප්රිය සබඳ..
නොමැත කිසිවිටක
දළුලන්නේ පොල් ගස...
