මා පැතු ආදරය....

සුදු රෝස මල....

ආදරය කලෙමි...

වැහිපොදට බිය වී
මගේ සිත් නිවහනට
ගොඩවූ ඇයට
ආදරය කලෙමි...
නමුත්..
නැවතුන පසුව
වැහිපොද..
යන්නට ගොසින් ඇය
මටත් නොකියාම..
ඉතිරි කර විරහව...
පසුව සිහි වුනි මට
ඇය ගොඩවූයේ
මගේ නිවහනට
අහස හඬනා
විටකදී බව....

කිසි දිනක ඔබ
වැස්සකට මෙන්
ඔබ ළඟට
එන අයට
ආදරය නොකරන්න..
මන්ද
නැවතුන පසුව වැහි පොද
හැර යයි තනිකර
ඔබව....

සැටලිම

මන් ඔබට වාරු දුන්නේ
ජීවිතය හයිය කරගන්න
සැටලිමක් විදියට..
හිතාගෙන උන්නේ 
ලස්සන ගෙයක් හදන්
ජිවත් වෙන්න...
මගේ අරමුණ උනේ
ශක්තිමත් කරන්න නුඹ..
නමුත් මට අමතක උනා
එක දෙයක්..
බදාම ටික සවි උනාම..
සැටලිම ගලවා
ඉවත දමනා වග...