පාවහන් යුගලක් නොමැතිව
හඬා වැළපුනෙමි....
සිහින මැවුවෙමි....
නමුත් ඔහු දෙපා අහිමිව
සිනහවෙන් යන අයුරු දුටු විට
රෝද පුටුවක වාරුවෙන්...
අවබෝධ විය........
ඔහුට අහිමි දෙපා
මට හිමි නිසාවෙන්......
අද පටන් මා
සතුටු විය යුතු වග......
තේරුම් ගතිමි...
සැමදා සතුට රැඳෙනුයේ
තම සිතුවිලි අනුව මිස
භාහිර ලෝකයේ පවතින
භෞතික සම්පත්
මත නොවන වග...
No comments:
Post a Comment